Μία από πιο τις πιο μεγαλοφυείς πολιτιστικές επινοήσεις του ανθρώπου συνιστά το αλφάβητο και η γραφή! Η συμβολή της γραφής είναι τεράστια στην ταχύτερη ροή πολιτι- σμού και οπωσδήποτε στην καταπληκτική εξέλιξή του, ειδικά, κατά τους τελευταίους αιώνες με συμπλήρωση με την τυπογραφία και τα λοιπά μέσα αναπαραγωγής του γραπτού υλικού. Φέρεται ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν τη γραφή από την Ε ́ π.Χ. χιλιετηρίδα! Λίγο αρ- γότερα οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι κάτοικοι περί τον Τίγρη ποταμό και τον Ευφράτη (Μεσοποταμία) από τις αρχές της Δ ́ χιλιετηρίδας. Από την ίδια εποχή και όσοι κατοικούσαν στην Ανατολική Μεσόγειο λαοί και οι Κρήτες, Αιγαίοι και Μυκηναίοι.

Σήμερα, δεν θέλουμε να κοπιάσουμε για να προκόψουμε. Αποφεύ- γουμε τις επώδυνες θεραπείες. Πρέπει, όμως, να πονέσουμε. Στο βιβλίο «Το μυστήριο της ίασης», του Anthony Βloom, υπάρχει ένα παράδειγμα για τα κοράλλια, αυτούς τους θαλάσσιους οργανισμούς. Αυτά σιγά-σιγά σκληραίνουν από μία ειδική διαδικασία που αναπτύσσουν απέναντι στους άλλους οργανισμούς που ζουν στη θάλασσα και γίνονται από έξω σαν πέτρα. Εμείς δεν πρέπει να είμαστε έτσι. Ο χριστιανός που αποφεύγει τον πόνο δεν γίνεται καλύτερος χριστιανός, γιατί επιλέγει να ζει ανώδυνα – άρα αντισταυρικά. Δεν έχει μέσα του εύπλαστο υλικό να ζει στη χάρη και στη χαρά της κοινωνίας με τον Θεό και τους ανθρώπους και γίνεται σκληρός, αποκτά ένα κέλυφος. Ο Θεός μας προκαλεί να αφεθούμε στον πόνο, να ζήσουμε τον πόνο των γύρω μας και τον δικό μας και μέσα από τη βίωση του πόνου να ζητάμε τον Ιατρό, την ίαση.